Το ρολόι...

Ο χρόνος κυλά...το ρολόι χωρίς να κουράζεται ακούγεται στον χτύπο του κάθε δευτερολέπτου το ίδιο ρυθμικά...το ίδιο δυνατά...κάθε χτύπος διαφορετικός και ίδιος..κάθε χτύπος κάτι νέο που δεν επιστρέφει..κάθε χτύπος παρόν κ παρελθόν..τόσο γρήγορη η εναλλαγή...τόσο γρήγορη η ταχύτητά του...

Σαν τον άνεμο...

Οι σκέψεις με κατέκλυσαν σαν άνοιξα το παράθυρο...."Τίποτα δε στέκεται εμπόδιο στον Θεό. Κοίτα έξω τι έκανε ο αέρας", σκέφτηκα. Η σημαία είχε αλλάξει θέση για άλλη μια φορά και η μεγάλη βαριά γλάστρα είχε πέσει..η σκέψη πάλι πέρασε δυνατά.. "Είμαι σαν τον άνεμο..." Είναι Δυνατός. Μπορεί να κάνει τα αδύνατα, δυνατά και να αλλάξει καταστάσεις που φαινομενικά δεν μπορούν και είναι "βαριές". Είναι Θεός αλλαγών και ο δικός Του αέρας είναι πιο Δυνατός..Είναι Θεός...

"Σε ευχαριστώ για την αγάπη.."

μου είπε...Τι όμορφη φράση και πόσο μυστήρια ταυτόχρονα..Πώς γίνεται να ευχαριστείς κάποιον που σε αγαπάει; Άραγε δε το αξίζεις; Άραγε νομίζεις πως δεν είσαι τόσο αξιόλογος και καλός για να σε αγαπάνε; Γιατί ευχαριστείς; Πολλά τα ερωτήματα για άλλη μια φορά....

Νέα αρχή...

"Η λύση ήταν μία, να φύγω. Θέλω να φύγω."
Μάζεψες δυνάμεις, έκανες σχέδια, ετοίμασες τα απαραίτητα και έφυγες. Έφυγες, μακριά. Δύσκολες καταστάσεις ήρθαν στην αρχή αλλά το πάλεψες. Έμεινες. Επέμενες γιατί δεν ήθελες να γυρίσεις πίσω.Δεν έπρεπε να γυρίσεις πίσω σαν αποτυχημένος. Έμεινες..έμεινες...Ελάχιστοι σε στήριξαν και έμειναν μαζί σου εκείνες τις δύσκολες ώρες...ίσως και μόνο ένας, άνθρωπος..ίσως περισσότεροι, αλλά...........Κλείνεις τα μάτια και βρίσκεσαι πάλι εκεί..Μακριά, σε εκείνη την όμορφη πόλη. Πέρασε ένας χρόνος από τότε..Από εκείνη τη πρώτη μέρα που όλα θα άλλαζαν.Όλα θα είχαν άλλη τροπή..

Μέρες θαυμάσιες..

Μέρες περάσαν. Μέρες παράξενες, θαυμάσιες. Ένα κεφάλαιο τελείωσε και με μιας άλλο ξεκίνησε.
Αναμνήσεις πολλές, όμορφες μα κάποιες παγερές.

Αβέβαιο μέλλον αλλά σίγουρα μοναδικό, καθώς το δικό Του χέρι θέλω να κρατώ.

Δε θα μ' αφήσει, όπως μου Είπε, δε θα με εγκαταλείψει.
Στέκεται εμπρός μου τώρα και με Κοιτά.
Δύναμη νιώθω και σιγουριά.
Νιώθω πως με Κοιτάζει στα μάτια βαθιά και με Δικαιώνει αμέσως γλυκά.



ΕΜ

Ευχαριστώ..

Η ζωή μια κλωστή
κρέμεται για μια στιγμή
θέλει Εσένα να ακουμπήσει
δίχως άλλο να Σ' αγγίξει.

Μόνη πάντα η ζωή
προχωρά χωρίς γιατί
Ξέρεις πάντα να Εξηγείς
δίνοντας υπομονή.

Άνθρωποι πολλοί
μας κυκλώνουν στη ζωή.
Δρόμος μοναχικός
και λαμπρός ο τελειωμός.

Ευχαριστώ.


ΕΜ

Μαζί Σου...

Εσύ μιλάς και προσπαθώ να νιώσω την πνοή Σου.
Φως μοναδικό λάμπει μες στη ψυχή μου.
Δε θέλω να σβήσω το χρώμα Σου από τη ζωή μου.
Μόνο ζητώ να μείνω εδώ μαζί Σου.

Μόνη μου νιώθω και ξεχνώ
πως το δικό Σου χέρι έχω να κρατώ.
Λίγο σ'αφήνω και όλα αλλάζουν
αδύναμη νιώθω και οι σκέψεις μου με τρομάζουν.



ΕΜ

Μακριά Σου..

Μακριά Σου τόσες μέρες
μισή νιώθω και ξένη
πονάει πολύ και γκρεμισμένη
είναι η μέρα μου, χαμένη.

Φόβος παντού για την επομένη
αβέβαιο μέλλον και όλοι φοβισμένοι.
Παρασύρθηκα και εγώ φοβήθηκα
αλλά από το δυνατό Σου χέρι κρατήθηκα.

Ήρεμα τα χέρια Σου τη ψυχή μου αγγίζουν
και μόνο στη σκέψη τα μάτια μου δακρύζουν.
Δε θέλω να φύγω από την αγκαλιά Σου.
Τρέμω μην απομακρυνθώ και χάσω τη ματιά Σου.


ΕΜ 

Η ιστορία ενός ανώνυμου ζωγράφου..

Πιάνω πινέλο και αρχίζω. Αρχίζω να ζωγραφίζω καταστάσεις, στιγμές και αλλαγές που επηρέασαν τόσο εμένα όσο και τον κόσμο που πάλευα να χτίσω..

Αναποδιές πολλές. Χρώματα ανάμεικτα που τελικά διαγράφουν την μοναδικότητά τους.

Ο καμβάς περιμένει υπομονετικά. Ξέρει πως δεν θα είναι κάτι απλό ακόμα και για αυτόν τον ίδιο. Θα δεχθεί πιέσεις, σχισμές και πολλές αλλαγές. Θα πονέσει αλλά το συνολικό έργο, θα αξίζει.

Το αποτέλεσμα μοναδικό. Άραγε θα δημιουργήσεις αριστούργημα;


ΕΜ

Ζωγράφος...

Ζωγράφος Εσύ, καμβάς εγώ
άδειος γυρεύω Εσένα να βρω
Κοιτάω ψηλά χρώμα λευκό
γεμίζει εμένα και έτσι νικώ!



ΕΜ

Μέχρι πότε..;

Μέχρι πότε θα Βρέχεις;
Μέχρι πότε θα Κάνεις υπομονή και θα Περιμένεις κάποιος να Σου δώσει τον καρπό του για να τον μεταμορφώσεις σε δέντρο δικό Σου?
Μέχρι πότε θα μοιράζεις άφθονα τα δώρα Σου..την βροχή Σου..τον ήλιο Σου..την φύση Σου...


Μέχρι πότε θα μοιράζεσαι στα λόγια των ανθρώπων και θα τους αφήνεις να πατάνε πάνω Σου..;

Η ζωή εκεί πίσω..

Η ζωή πίσω είναι δύσκολη και αλλιώς. Δεν αρέσει σε κανέναν. Ίσως επειδή πονάει, ίσως επειδή η προσαρμογή είναι δύσκολη.

Ο νους τραβάει για αλλού, μακριά, σε άλλες πόλεις, με άλλα άτομα, άλλες καταστάσεις.. Εσύ όμως πρέπει να είσαι εκεί. Εκεί που πάντα έλεγες ότι δε θα γυρίσεις. Εκεί που ενώ ξέρεις πως είσαι ασφαλής, νιώθεις ξένος.

Μπερδεμένες σκέψεις και συναισθήματα για άλλη μια φορά.

Σύννεφα..

Ο ήλιος λάμπει πάνω μας κάθε μέρα. Ίδιος και διαφορετικός ταυτόχρονα την κάθε μέρα. Στέκει εκεί δυνατός, ζεστός, φλογερός όλο δύναμη, δείχνοντας την μοναδικότητά του.

Κάθομαι λίγο στο φως του..με αγγίζει..με ζεσταίνει..μου δίνει δύναμη να προχωρώ, να συνεχίζω, να χαμογελάω..όμως στο δρόμο του μπήκε ένα σύννεφο. Σύννεφο μικρό αλλά παίρνει μακριά τον ήλιο μου. Σιγά σιγά χάνω την επικοινωνία μου μαζί του. Υπάρχει εμπόδιο και όλα σκοτεινιάζουν, κρυώνουν και μένω μόνη μου να κοιτάζω ψηλά ψάχνοντας για το φως που είχα.