Μάζεψες δυνάμεις, έκανες σχέδια, ετοίμασες τα απαραίτητα και έφυγες. Έφυγες, μακριά. Δύσκολες καταστάσεις ήρθαν στην αρχή αλλά το πάλεψες. Έμεινες. Επέμενες γιατί δεν ήθελες να γυρίσεις πίσω.Δεν έπρεπε να γυρίσεις πίσω σαν αποτυχημένος. Έμεινες..έμεινες...Ελάχιστοι σε στήριξαν και έμειναν μαζί σου εκείνες τις δύσκολες ώρες...ίσως και μόνο ένας, άνθρωπος..ίσως περισσότεροι, αλλά...........Κλείνεις τα μάτια και βρίσκεσαι πάλι εκεί..Μακριά, σε εκείνη την όμορφη πόλη. Πέρασε ένας χρόνος από τότε..Από εκείνη τη πρώτη μέρα που όλα θα άλλαζαν.Όλα θα είχαν άλλη τροπή..
Πέρασε....Όλα κατέρρευσαν..Μοναξιά παντού..με όλους τους ανθρώπους..με όλους τους ανθρώπους! Οι άνθρωποι δε μπορούν να γεμίσουν τη μοναξιά αυτού του δρόμου της ζωής.Δε μπορούν να καλύψουν το κενό που σαν άνθρωποι έχουμε μέσα μας. Μέρες όμορφες πέρασαν, πολύ όμορφες. Πολύ ζωηρές. Πολύ φωτεινές. Πολύ γεμάτες. Το κενό έμενε ίδιο, ίσως και να μεγάλωνε. Η λύση ήταν μία και δεν ήθελες να την αποδεχθείς.Πονούσε και είχε ρίσκο, όπως φαινόταν. Τελικά, ήταν η μόνη λύση.Ήταν η μόνη λύση για να πας παραπέρα.Να φτάσεις το αδύνατο, να το αγγίξεις. Να ακουμπήσεις την αιωνιότητα. Ήταν το χέρι εκείνο, που κάθε φορά που έκλεινες τα μάτια θαρρείς και το έβλεπες ολοκάθαρα μπροστά σου. Το χέρι με την πληγή από τα καρφιά. Το χέρι Εκείνου που σε Αγαπάει όσο τίποτα άλλο. Εκείνο το αλλόκοτο βήμα στο "άγνωστο", φώναζε πλέον δυνατά. Δε γινόταν να το αγνοήσεις. Η απόφαση πάρθηκε: "Αφέσου και κρατήσου από αυτό το χέρι εκείνο, το χέρι του Ιησού"...Δεν υπήρχε στιγμή αμφιβολίας μετά. Κανένας φόβος. Κανένα σκοτεινό μονοπάτι χωρίς το φως Του.
Όλα ήταν αλλιώς, μια νέα αρχή.
ΕΜ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου